Wszystkim, którzy utrudniają życie naszej córki bardziej niż powinni.

Niedawno zobaczyliśmy ten list otwarty napisany przez Liama i Sinead na koncie Changing Faces na Twitterze. Ich córka Elizabeth miała 6 miesięcy, gdy została poparzona w pożarze domu i pozostały po niej rozległe blizny pokrywające znaczną część jej ciała. Chcieliśmy podzielić się z wami tym otwartym i szczerym listem...

Do rodzica, który próbował usunąć moją córkę z lekcji pływania swojego dziecka. Mamie, która powiedziała mi, że dzieci wyglądające jak moja córka zostaną zamknięte w jej kraju. Rodzicom, którzy patrzyli, jak ich dzieci odmawiają trzymania mojej córki za rękę i nie interweniowali. Wszystkim dorosłym, którzy dzień w dzień gapią się i gapią na naszą cenną dziewczynkę.

Rozumiem, że dzieci się gapią. Rozumiem ciekawość dzieci, ponieważ moja córka wygląda dla nich zupełnie inaczej. Rozumiem, że chcą wiedzieć, dlaczego nie ma palców, dlaczego nie ma włosów, dlaczego ma tylko jedno ucho, dlaczego jej ciało jest mozaiką przeszczepów skóry. Rozumiem, że to normalne, że dziecko chce kwestionować otaczający je świat i szukać przyczyn różnych rzeczy.

Nie rozumiem, jak dorośli zachowują się wobec niej.

Dlaczego dorosły miałby powiedzieć "przynajmniej nie będzie musiała nosić maski na Halloween" lub odmówić obsłużenia nas przy kasie w supermarkecie, ponieważ wyglądała "przerażająco"? Dlaczego jakikolwiek dorosły miałby uważać, że jest to akceptowalny sposób zachowania?

Najgorsze jest to, że moja córka będzie musiała sobie z tym radzić przez całe życie, każdego dnia, w każdym pomieszczeniu, do którego wejdzie. Być może, gdy będzie starsza, rażące i niegrzeczne komentarze ustaną, ale spojrzenia, podwójne spojrzenia, wskazywanie i szepty nigdy się nie pojawią. Oszukuję się, myśląc, że ona tego nie zauważa, że jest zbyt młoda, by zdawać sobie sprawę, że jest inna, a ponieważ ma dopiero pięć lat, nie ma to dla niej znaczenia. Ale to udawanie nie potrwa długo. Zauważy to, poczuje się dotknięta i jestem pewien, że sama waga tego faktu ją przytłoczy.

Pewnego dnia nasza córka sama pójdzie w świat, a ja nie będę w stanie ochronić jej przed rzeczywistością i ludźmi, którzy uważają, że jej uczucia nie mają znaczenia.

Wcześnie nauczyłem się, że nauczy się swoich reakcji ode mnie. Jeśli rzucę wyzwanie każdej osobie, która wskazuje, szepcze lub grymasi, to ona też to zrobi. Jeśli będę zły, zdenerwowany lub agresywny, to ona też będzie. A to nie jest osoba, którą chcę, aby była.

Chciałbym móc wyjaśnić to dorosłym, którzy traktują ją inaczej - że ich dzieci uczą się od nich swoich reakcji. Że jeśli oni oceniają ludzi na podstawie tego, jak wyglądają, to ich dzieci też będą. Ci rodzice nie próbują pokazać swoim dzieciom, że nasza córka jest taką samą dziewczynką jak oni. Nie mówią "dlaczego nie zapytasz jej, jak ma na imię?" lub "wygląda mniej więcej w tym samym wieku co ty, zastanawiam się, czy lubi pływać tak samo jak ty?". Zamiast tego ich reakcją jest usunięcie tej niepokojącej różnicy z życia ich dzieci, aby nie ryzykować ich zdenerwowania lub zadawania niezręcznych pytań.

Ale to oni tracą.

Moja córka jest niesamowitym, silnym, zabawnym, zdeterminowanym, szczęśliwym i inteligentnym dzieckiem. Widziałem, jak wywiera największy pozytywny wpływ na ludzi, po prostu spotykając ich i dzieląc z nimi kilka krótkich chwil. Ludzie tacy jak Pete, jej perukarz, który natychmiast się nią zainteresował i zaproponował, że będzie robił peruki przez całe jej życie, czy Sophie hrabina Wessex, która spotkała się z nią podczas otwarcia centrum badań nad oparzeniami w Queen Elizabeth Hospital. To są ludzie, wokół których chcę, aby dorastały moje dzieci. Ludzie, którzy akceptują nasze różnice. Ludzie, którzy je dostrzegają i zdają sobie sprawę, że w rzeczywistości wszyscy jesteśmy tacy sami.

Z poważaniem

Liam i Sinead, rodzice Elizabeth w wieku 5 lat.